Mieczysław Karłowicz (1876–1909) – jeden z najwybitniejszych polskich symfoników, postać nieco tajemnicza w swej złożoności: późny romantyk i pozytywista zarazem, introwertyk i aktywny działacz społeczny, wrażliwy skrzypek i odważny taternik wytyczający nowe szlaki górskie, jeden z pierwszych narciarzy wędrujących po Tatrach, współtwórca TOPR-u, fotografik, literat, publicysta… Tragiczna, przedwczesna śmierć sprawiła, że pozostawił dorobek kompozytorski nieduży, lecz wyjątkowego formatu – młodzieńcze pieśni, Koncert skrzypcowy, Symfonia „Odrodzenie” i sześć poematów symfonicznych zajmują wyjątkowe miejsce w literaturze muzycznej. Kochająca go matka mówiła, że „jego muzyka, jak on sam – do dna smutna”. Czy rzeczywiście? Anna Woźniakowska śledzi rozwój i losy Mieczysia – Miecia – Mieczysława z nadzwyczajną empatią, pozwala czytelnikowi dyskretnie wejrzeć w bogatą, skomplikowaną naturę człowieka, którego działalność do dziś imponuje niebywałym rozmachem, a przejmujące utwory – nasycone tematyką niespełniającej się miłości, tęsknoty i śmierci – dotykają szczytów piękna i esencji życia ludzkiego.

W „Poszukiwaniu", kolejnej publikacji z serii „Opera”, baryton Jerzy Artysz opisuje Aleksandrowi Laskowskiemu i Sylwii Wachowskiej koleje swojej kariery śpiewaka i pedagoga. Profesor Artysz wspomina rzeczywistość wojennej pożogi, matkę, która zawsze widziała w nim muzyka, nie zawsze szare lata PRL-u: edukację muzyczną, konkursy śpiewacze i pierwsze role w Operze Łódzkiej. Opowiada o warsztacie dojrzałego artysty – partiach w spektaklach Teatru Wielkiego i Warszawskiej Opery Kameralnej oraz wykonawstwie pieśni. Jako że duże znaczenie dla rozwoju artystycznego i pracy pedagogicznej Artysza miały doświadczenia zdobyte we Włoszech i w Hiszpanii, nie mogło zabraknąć opowieści z Południa. O nauczaniu profesor rozprawia z żarem, dokonuje tu swego rodzaju wykładni zasad kształcenia kolejnych pokoleń śpiewaków. Z wywiadu rzeki wyłania się obraz artysty i pedagoga, który nie spoczywa na laurach, lecz ciągle poszukuje nowych dróg i z prawdziwą pasją oddaje się każdemu wyzwaniu, które przynosi los.

Ciało młodej kobiety zostaje znalezione na skwerze amerykańskiego miasta. Brak jakichkolwiek śladów popełnienia zbrodni zbija z tropu lokalną policję. Jeden mały element obala kolejne hipotezy stawiane przez śledczych... Detektyw Decise, francuski imigrant, rozpoczyna śledztwo. Tropy, za którymi podąży, doprowadzą go do dawno zapomnianych tajemnic rodziny Hardów.

Kto wpadnie w sidła? Następna ofiara, morderca czy detektyw?

PWM przedstawia jedyny w swoim rodzaju kryminał autorstwa wybitnej polskiej kompozytorki i skrzypaczki Grażyny Bacewicz.

Samobójstwo? Morderstwo? Przypadek?

Ciało młodej kobiety zostaje znalezione na skwerze amerykańskiego miasta. Brak jakichkolwiek śladów popełnienia zbrodni zbija z tropu lokalną policję. Jeden mały element obala kolejne hipotezy stawiane przez śledczych... Detektyw Decise, francuski imigrant, rozpoczyna śledztwo. Tropy, za którymi podąży, doprowadzą go do dawno zapomnianych tajemnic rodziny Hardów.

Kto wpadnie w sidła? Następna ofiara, morderca czy detektyw?

PWM przedstawia jedyny w swoim rodzaju kryminał autorstwa wybitnej polskiej kompozytorki i skrzypaczki Grażyny Bacewicz.

Opowieść o życiu i muzyce Henryka Mikołaja Góreckiego to historia zmagań chłopca z przeciwnościami losu – śmiercią matki, własną chorobą, niezrozumieniem ze strony najbliższych. To opowieść o sile marzeń i wielkiej determinacji, które po latach zaprowadziły go na kompozytorski szczyt. Górecki był wyrazisty, zmienny w nastrojach i pełen kontrastów. Burzliwy i liryczny zarazem, rozmodlony i zadzierzysty, wręcz dosadny. Taka jest też jego muzyka. Bardzo polska w wyrazie, a jednocześnie uniwersalna, swoją autentycznością trafia do serc ludzi na całym świecie.

Opowieść o życiu i muzyce Henryka Mikołaja Góreckiego to historia zmagań chłopca z przeciwnościami losu – śmiercią matki, własną chorobą, niezrozumieniem ze strony najbliższych. To opowieść o sile marzeń i wielkiej determinacji, które po latach zaprowadziły go na kompozytorski szczyt. Górecki był wyrazisty, zmienny w nastrojach i pełen kontrastów. Burzliwy i liryczny zarazem, rozmodlony i zadzierzysty, wręcz dosadny. Taka jest też jego muzyka. Bardzo polska w wyrazie, a jednocześnie uniwersalna, swoją autentycznością trafia do serc ludzi na całym świecie.

Czyta Karol Osentowski.

Henryk Wieniawski (1835–1880) – polski kompozytor i światowej sławy skrzypek, nazywany „księciem skrzypków”, „królem struny G”, „czarodziejem skrzypiec”, „ostatnim wirtuozem romantyzmu” – artysta, o którym można by dziś powiedzieć, że był celebrytą w najlepszym tego słowa znaczeniu. Jego spuścizna twórcza nie należy do obfitych, ale jej ranga w światowej literaturze skrzypcowej jest fundamentalna. Barwną biografię i niezwykłe koleje losów tej fascynującej postaci opowiada Mateusz Borkowski, który prowadzi Czytelnika śladami licznych tournée wirtuoza, koncertującego z intensywnością porównywalną do dzisiejszych gwiazd muzyki pop i rocka. Wirtuoza zarówno obdarzonego ogromnym temperamentem, jak i głęboko lirycznego. Jego imieniem opatrzono słynny poznański Międzynarodowy Konkurs Skrzypcowy i choć niemal każdy o konkursie słyszał, to nie każdy zna sylwetkę jego patrona. Aż dziw, bo biografia ta jest niczym atrakcyjny scenariusz filmowy – wciąga bez reszty.

Henryk Wieniawski (1835–1880) – polski kompozytor i światowej sławy skrzypek, nazywany „księciem skrzypków”, „królem struny G”, „czarodziejem skrzypiec”, „ostatnim wirtuozem romantyzmu” – artysta, o którym można by dziś powiedzieć, że był celebrytą w najlepszym tego słowa znaczeniu. Jego spuścizna twórcza nie należy do obfitych, ale jej ranga w światowej literaturze skrzypcowej jest fundamentalna. Barwną biografię i niezwykłe koleje losów tej fascynującej postaci opowiada Mateusz Borkowski, który prowadzi Czytelnika śladami licznych tournée wirtuoza, koncertującego z intensywnością porównywalną do dzisiejszych gwiazd muzyki pop i rocka. Wirtuoza zarówno obdarzonego ogromnym temperamentem, jak i głęboko lirycznego. Jego imieniem opatrzono słynny poznański Międzynarodowy Konkurs Skrzypcowy i choć niemal każdy o konkursie słyszał, to nie każdy zna sylwetkę jego patrona. Aż dziw, bo biografia ta jest niczym atrakcyjny scenariusz filmowy – wciąga bez reszty.

Georg Philipp Telemann (1681–1767) – niemiecki kompozytor o ogromnym dorobku, jeden z pierwszych propagatorów i menedżerów muzyki, rówieśnik i dobry znajomy Bacha i Händla, wybitny kapelmistrz swoich czasów, samouk. Swoją działalność związał z dworami w Lipsku, Eisenach, Frankfurcie nad Menem, Hamburgu, Bayreuth, a także… w Żarach i Pszczynie, co pozostawiło pewien ślad w muzyce. Z sympatią odnosił się do ludzi tam spotkanych oraz ich folkloru, toteż znajdujemy w jego kompozycjach jakże atrakcyjne dla nas polonica. Pozostawił spuściznę, której mało kto mógł dorównać – ok. 3000 (!) utworów. Pisał m.in. opery, oratoria, msze, pasje, kantaty, instrumentalne sonaty, koncerty i suity – wszystkie stosowane wówczas gatunki. Komponował szybko i atrakcyjnie. Dziś powiedzielibyśmy, że był „wziętym” twórcą. Trudu dogłębnego przestudiowania biografii i dzieł Telemanna podjął się Karol Bula, admirator jego muzyki, o której pisze, że jest nacechowana „niezwykłą elegancją i naturalnym wdziękiem”. Mała biografia jest zaledwie wycinkiem obszernych badań Autora.

Georg Philipp Telemann (1681–1767) – niemiecki kompozytor o ogromnym dorobku, jeden z pierwszych propagatorów i menedżerów muzyki, rówieśnik i dobry znajomy Bacha i Händla, wybitny kapelmistrz swoich czasów, samouk. Swoją działalność związał z dworami w Lipsku, Eisenach, Frankfurcie nad Menem, Hamburgu, Bayreuth, a także… w Żarach i Pszczynie, co pozostawiło pewien ślad w muzyce. Z sympatią odnosił się do ludzi tam spotkanych oraz ich folkloru, toteż znajdujemy w jego kompozycjach jakże atrakcyjne dla nas polonica. Pozostawił spuściznę, której mało kto mógł dorównać – ok. 3000 (!) utworów. Pisał m.in. opery, oratoria, msze, pasje, kantaty, instrumentalne sonaty, koncerty i suity – wszystkie stosowane wówczas gatunki. Komponował szybko i atrakcyjnie. Dziś powiedzielibyśmy, że był „wziętym” twórcą. Trudu dogłębnego przestudiowania biografii i dzieł Telemanna podjął się Karol Bula, admirator jego muzyki, o której pisze, że jest nacechowana „niezwykłą elegancją i naturalnym wdziękiem”. Mała biografia jest zaledwie wycinkiem obszernych badań Autora.

Romuald Twardowski – urodzony w 1930 roku w Wilnie polski kompozytor, który w swojej twórczości – operach i baletach, symfonice i kameralistyce, muzyce religijnej, w tym cerkiewnej, także w utworach dla dzieci – odnalazł klucz do połączenia tradycji z nowoczesnością, Zachodu ze Wschodem, świeżości z doświadczeniem. Tym kluczem jest mądrość i dążenie do piękna, które od siedmiu już dekad (!) dostrzegają słuchacze na całym świecie w kompozycjach Twardowskiego. Jego wspomnienia, publicystyka, fascynujące gawędy (nagrane przez PWM i dostępne w Internecie), a także długie godziny rozmów z twórcą pozwoliły autorowi monografii Mateuszowi Ciupce przedstawić losy artysty w całej złożoności kontekstów dziejowych. Książka, jak jej bohater, ma wileńskiego ducha – radość i pogoda ducha przezwyciężają dramaty, jasność myśli i wytężona praca pokonują wszelkie przeciwności. Opisując niezwykły, ponad 90-letni życiorys stale czynnego kompozytora, autor konstatuje z uznaniem, a i pewnym zadziwieniem: „od przedwojennego Wilna do Facebooka – to się nazywa przejść kawał drogi”…

Ta książka nie jest dla fachowców – ci wiedzą więcej i poradzą sobie bez niej znakomicie. Ale nie jest także przewodnikiem dla zbłąkanych – niewiele w niej z ducha dydaktyki. Dla kogo więc? Myślę, że dla tych, którzy muzyką żyją, mocniej: którzy bez muzyki żyć nie potrafią. Dla tych, dla których muzyka jest – pośród innych języków – językiem najważniejszym, a to znaczy, że nie szukają w niej (tylko) przyjemności, ale nade wszystko emocjonalnych poruszeń dużej miary i odkryć poznawczej natury. Krótko mówiąc: dla entuzjastów, dla prawdziwych amatorów muzyki barokowej.

Biografia kompozytora zaginionego pokolenia. Po świetnym debiucie w latach 30. i pracowicie spędzonym czasie okupacji Palester uważany był za jednego z najlepiej zapowiadających się kompozytorów polskich. Decyzja o pozostaniu na Zachodzie spowodowała, że z dnia na dzień stał się w Polsce persona non grata. Dwudziestoletnia praca w rozgłośni Radia Wolna Europa zapewniła mu utrzymanie i dała poczucie kontaktu z Ojczyzną, ale spowodowała jednak, że coraz bardziej postrzegany był jako redaktor, a nie twórca. A przecież nie przestał być kompozytorem. Do końca życia aktywny, komponował, podążając własną drogą. Jego twórczość imponuje szerokością horyzontów i ciężarem gatunkowym. Autor książki kreśli portret kompozytora pragnącego żyć i tworzyć godnie, w poczuciu wolności. Dramat wielkiego talentu w machinie historii. Ważna lektura – bez znajomości dzieła i losów Palestra historia muzyki polskiej XX wieku jest niepełna.

Biografia kompozytora zaginionego pokolenia. Po świetnym debiucie w latach 30. i pracowicie spędzonym czasie okupacji Palester uważany był za jednego z najlepiej zapowiadających się kompozytorów polskich. Decyzja o pozostaniu na Zachodzie spowodowała, że z dnia na dzień stał się w Polsce persona non grata. Dwudziestoletnia praca w rozgłośni Radia Wolna Europa zapewniła mu utrzymanie i dała poczucie kontaktu z Ojczyzną, ale spowodowała jednak, że coraz bardziej postrzegany był jako redaktor, a nie twórca. A przecież nie przestał być kompozytorem. Do końca życia aktywny, komponował, podążając własną drogą. Jego twórczość imponuje szerokością horyzontów i ciężarem gatunkowym. Autor książki kreśli portret kompozytora pragnącego żyć i tworzyć godnie, w poczuciu wolności. Dramat wielkiego talentu w machinie historii. Ważna lektura – bez znajomości dzieła i losów Palestra historia muzyki polskiej XX wieku jest niepełna.

Stefan Kisielewski (1911–1991) – kompozytor, pisarz, publicysta, krytyk muzyczny, pedagog, w latach 1957–1965 poseł na Sejm. Na pytanie, w jaki sposób godzi tyle różnych aktywności, odpowiadał, że w pracy stosuje „umysłowy płodozmian” – jednego dnia polityka, innego muzyka. W dojrzałym wieku wyraził żal, że zbyt mało czasu poświęcił kompozycji, bowiem jako publicysta konsekwentnie krytykujący politykę rządów PRL-u był przez wiele lat nękany przez restrykcyjną cenzurę, obejmowany zakazem publikacji lub doświadczany odmową paszportu. „Domek ciasny, ale własny” – tak Kisielewski mawiał o swoich utworach, odpowiadając na zarzuty, że wciąż uprawia „lodowato neoklasyczny proceder kompozytorski”, podczas gdy muzyka rozwinęła się w zupełnie innych kierunkach. Śledził te zmiany z wielką uwagą, a własnym poglądom dawał wyraz w licznych publikacjach i recenzjach. Pozostał jednak wierny przekonaniu, że muzyka to przede wszystkim doskonała konstrukcja, pełna napięć i logicznych rozwiązań harmonicznych. Czy któryś utwór traktował jako swój muzyczny amulet? W ostatniej kompozycji – Koncercie fortepianowym – umieścił gawota dla uczczenia „ulubionej Symfonii klasycznej Prokofiewa”.

Życie i dzieło Witolda Lutosławskiego opisywano już wielokrotnie i obszernie. W tak niedużej objętości otrzymujemy samą esencję treści na temat jego osobowości, szczególnego stylu bycia oraz kontekstów rodzinnych i historycznych, w jakich przyszło mu żyć i tworzyć. Rzut oka na najważniejsze dzieła - oraz idee ekompozytorskie - pozwala zrozumieć, co zapewniło mu zaszczytne miejsce w dziejach muzyki i w życiu muzycznym. Autorka opisuje historię kompozytora przystępnie i z sympatią. Wybór wypowiedzi przyjaciół kompozytora - znanych postaci ze świata kultury - dopełnia obraz znakomitego artysty, człowieka obdarzonego wybitnym intelektem i serdecznego w kontaktach z ludźmi.