Marcin Włodzimierz Koszałka (ur. 30 grudnia 1970 w Krakowie) – polski operator i reżyser filmowy, doktor habilitowany sztuk filmowych, absolwent i wykładowca Szkoły Filmowej im. Krzysztofa Kieślowskiego Uniwersytetu Śląskiego, członek Polskiej Akademii Filmowej i Europejskiej Akademii Filmowej[1]. Z wykształcenia jest operatorem filmowym. Zrealizował zdjęcia do szeregu produkcji. Dwukrotnie był laureatem nagrody za najlepsze zdjęcia na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni – za Pręgi (2004) i Rewers (2009). Już wcześniej zdobył uznanie jako dokumentalista. Po skandalizującym debiucie Takiego pięknego syna urodziłam (1999), nagrodzonym na Krakowskim Festiwalu Filmowym, zrealizował m.in. Istnienie (2007) i Deklarację nieśmiertelności (2010). Jako reżyser filmu fabularnego Koszałka zadebiutował thrillerem Czerwony pająk (2015), zakwalifikowanym do konkursu Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Karlowych Warach. Marcina Koszałkę wymienia się jako jednego z najważniejszych polskich twórców filmu dokumentalnego swojego pokolenia. Twórczość Koszałki dotyka spraw osobistych, bliskich reżyserowi. Autor pisze scenariusze swoich filmów oraz współuczestniczy w montażu. Jego dokumenty, podejmujące problematykę m.in. śmierci i przemijania, były wielokrotnie nagradzane na międzynarodowych festiwalach.

Już w sprzedaży kolejny album z serii Polska Szkoła Dokumentu – Paweł Łoziński Paweł Łoziński (rocznik 1965) – syn znakomitego dokumentalisty Marcela Łozińskiego, asystent Krzysztofa Kieślowskiego przy filmie „Trzy kolory: biały”, realizujący według pomysłu Kieślowskiego dla British Film Institute dokument na stulecie kina – dojrzewał w cieniu mistrzów. Mogło to być dla niego obciążeniem. Jednak tak się nie stało.Ojciec nie namawiał go do pójścia do szkoły filmowej. „Wręcz przeciwnie – opowiada Paweł Łoziński. – I to może podziałało bardziej, niż gdyby namawiał. Przez długi czas po maturze nie wiedziałem, co chcę robić. Zrezygnowałem ze studiów matematycznych. Pracowałem fizycznie – na wydziale budowy dekoracji, jako stolarz; w sklepie spożywczym na Powiślu. Malowaliśmy w przejściu podziemnym, dom budowałem w Pyrach, przewody wymienialiśmy w Głównym Urzędzie Miar i Wag. W końcu poczułem, że już dosyć, i że być może mam coś do powiedzenia w filmie. Pomyślałem: jeżeli to rzeczywiście takie trudne, właśnie dlatego spróbuję. Ojciec wiele mi pomagał. Ale taka pomoc bywa też obciążająca. Trzeba było z biegiem lat trochę przekonstruować nasze relacje, zbuntować się. Dziś jestem jego krytykiem – on moim też”. Już w swoim głośnym debiucie – nagrodzonym Grand Prix w San Francisco i Marsylii „Miejscu urodzenia” (1992) – Paweł Łoziński znalazł własną drogę, objawił osobny temperament dokumentalisty. A zarazem pozostał kontynuatorem tradycji polskiego dokumentu. Może najwybitniejszym? Paweł Łoziński tak definiuje tradycję polskiej szkoły dokumentu: „uważnie przypatrzeć się i przysłuchać światu, który pozornie wydaje się nieatrakcyjny. Co może być atrakcyjnego w ludziach, którzy leżą na łóżkach i biorą dożylnie chemię? A dla mnie jest to ciekawe. Nie szukam atrakcji na zewnątrz, szukam rzeczy absolutnie zwyczajnych, ale takich, żeby się ludzie w tym odnaleźli, żeby widz się w tym przejrzał”. Takie sytuacje są rzadko zauważane przez media, działające pod terrorem sensacji, goniące za tematami drastycznymi, które łatwiej sprzedać. Trzeba zatrzymać się, pozwolić, by rzeczywistość sama odegrała przed nami swój dramat. Wymaga to szczególnego daru – połączenia wrażliwości i dyscypliny, empatii i dystansu. Paweł Łoziński ma oba talenty. Tadeusz Sobolewski (pełny zapisy w książeczce dołączonej do DVD) 1 DVD: STRUKTURA, 1989 100 LAT W KINIE, 1995 SŁAWOMIR MROŻEK PRZEDSTAWIA, 1997 SIOSTRY, 1999 PANI Z UKRAINY, 2002 KICI, KICI, 2008 2 DVD: MIEJSCE URODZENIA, 1992 TAKA HISTORIA, 1999 CHEMIA, 2009 POLSKA SZKOŁA DOKUMENTU. PAWEŁ ŁOZIŃSKI Czas: 338 minut, napisy: ang., niem., ros., franc., pol.

Władysław Ślesicki, reżyser prezentowany w najnowszym albumie, swoją pracę w dokumencie zaczął pod koniec lat 50-tych od słynnej "czarnej serii", odkłamującej propagandowe opisy rzeczywistości i wpuszczającej do obowiązującego dyskursu tematy tabu. Jak sam o sobie mówił po latach, nie miał jednak temperamentu dziennikarza, a nad publicystyczną pasją górę brały w nim zawsze kameralna refleksja i chęć dodania rangi sprawom zwyczajnym. Jego najwybitniejsze filmy to kręcone kamerą poetyckie eseje o najbardziej fundamentalnych sprawach ludzkiej egzystencji. - Myślę, że w każdym z nas, dokumentalistów, jest jakieś szczególne uwrażliwienie na rzeczywistość, na autentyk: ciekawość ludzi, ciekawość świata - potrzeba dociekania prawdy - tłumaczył. Dokumenty Ślesickiego zdobywały nagrody na najważniejszych międzynarodowych festiwalach, m.in. w Wenecji, Edynburgu, Buenos Aires. Trzykrotnie otrzymały też przyznawaną przez czytelników "Filmu" Złotą Kaczkę. Reżyser niezmiennie podkreślał, że kino pozostało dla niego zawsze sztuką opowiadania obrazem. Siedemnaście takich unikatowych opowieści znajdziemy w najnowszym albumie "Polskiej Szkoły Dokumentu". Na dwupłytowym albumie znalazło się 17 z 23 dokumentów reżysera. Wśród tych, których brakuje, są m.in. wczesne filmy nakręcone z Kazimierzem Karabaszem: "Gdzie diabeł mówi dobranoc", "Ludzie z pustego obszaru" i "Dzień bez słońca", które NInA wydała już wcześniej na płycie "Czarna seria".